قبلا گفته بودم اما، آن "محمد"ی که برایت تعریف کرده بودم، با این محمدِ تازه زمین تا آسمان توفیر دارد
راستی سلام
گیج و سر در گمم، آنقدری که نمی توانم درست فکر کنم، افکارم بی سر و سامان و پریشان شده اند.... باور نمی کنم که توانسته ام از روز شکستن محمدِ قبل تا امروز، اینگونه پوست بیندازم، آنقدر که "تو" را در نزدیکترین فواصل حس کنم نه پشتِ کوهِ قاف... بازو به بازو میشویم در رویایم. بله تا این اندازه نزدیک حتی
تصور می کنم در صندلی عقب تاکسی کنار دستم نشسته ای، آنقدر نزدیکیم که اگر یک پیچ ناگهانی در مسیر باشد، یک برخورد ظریف کوتاه مدت میان بازوهایمان رخ می دهد، دستم را می دزدم، تو نیز خود را مچاله می کنی و به شیشۀ خودرور می چسبی که مبادا آن یکبار، دوبار شود!
نمی دانم تو هم در آن لحظه افکاری نظیر من داری؟! من در دل می گویم: آهان! این خودِ خودِ اوست! مهربان، معصوم، فراری.... تو چه می گویی؟! گمانم بگویی: این پسر چه بی پرواست! چه راحت و بی قید نشسته، چرا حواسش به چاله چوله های مسیر نیست؟! پسر هم پسرانِ قدیم...
و من... بله، آرزو می کنم ای کاش یکبار فقط یکبار بازو به بازو شویم در تاکسی.... تا باور کنم پیدایت کرده ام، واقعیتی و نه خیال... نمی دانی همین لمس کوتاهی که به تندی خیالم رخ می دهد، برای برطرف کردنِ تردیدهایم به ماهیتِ تو، به بودنِ تو، چقدر مفید است.... کارگر می افتد.... باور می کنم هستی. نزدیکی....
شنیده ای در حال سفرم از اینجا؟ ... کوچ خواهم کرد از حوالیِ تو ... دیگر تورا نخواهم دید... به همین سادگی به همین سرعت و کوتاهی...!
بانو ، گفتند دیگر نخواهم بود، در این مسیر هرروزه و هر شبِ من و سپس در آن قفس هرروزه... قفسی که هرشب چند ساعت از عمرِ مرا می دزدد، چند ساعت در یک کوچه ... چند ساعتی که می توانستم در آن خودم باشم، اما اینک مترسک خیمه شب بازی شده ام .... و تو که تنها دلخوشی ساعتهایم بودی... دیگر نخواهم بود!
می دانم برایت مهم نخواهد بود، اما من، اینبار می شکنم، محکم و از درون، تا اعماق قلبم، وجودم، خواهم شکست.... خدایا، نشانم می دهی که دورم کنی؟!
بگذریم... مهم نیست، گمانم ضد ضربه شده باشم... آنقدر که خواسته ام و نداده ای، عادتم شده دعا نکردن! چه فایده خواستن چیزی که در مصلحتم نبوده و نیست که اگر می بود، می دادی!
خدایا.... حفظش کن، سلامتش بدار، .... حتی بی ... من
تا همیشه... دوستش دارم...دوستت دارم
