واقعیت
گویی وقتی که به راستی عاشق می شویم، همه چیز بی نمک می شود... وقتی که خیال ببافی هم شیرین است و هم بانمک! شاید به همین خاطر است که شعرا، گهگاه از معشوق واقعی می گریزند تا در تجردی عجیب و شاید بی دلیل موجه برای عموم، از دنیا بروند. یافتن معشوق، شاعر را خفه می کند...
بانو، زمین خوردنم را از خاطر نخواهم برد، وقتی که مقابل چشمان همه و تو رخ داد، که تنها تو از میان جمعیت گفتی: آخ ! و سوزش و درد زانوی چپم، کبودی کف دست راستم، همه را دوست دارم و آرزو می کنم دیر از بین بروند و با من باشند تا هربار که دستم روی این ورم دردناک کبود می آید، با هم بگوییم: آخ ، ای بابا این را هم خواب دیده بودم ، چه خیال لذت بخشی !
من... تو را در واقعیت می خواستم، زمان نخواست، همه چیز دست به دست هم داد تا شاید شاعر بمانم، در توهم و هذیان نویسی و کوچه های بی سر و ته خیالات سرگردان بگردم ....
همه چیز تو را از من دور کرد تا شاید این استعداد نابِ نگارش!!! این قدرت عجیب در پرت و پلا گویی ام به یک دردی بخورد، بشود مکتوبشان کرد، سالها بگذرد، شاید روزی روزگاری گذرت افتاد، نوشته ها را خواندی پشت سر هم، با تاریخ مقایسه کردی، دو دوتا چهارتا کردی و دوهزاری ات افتاد که خودت مخاطب این نامه ها بوده ای.... خب، گیرم که بفهمی، که چه بشود؟! بگردی پیدایم کنی؟!! که چه بشود.... که چه بشود....
راستی چرا شاعران شاعر می مانند... راستی چرا می نویسند...که چه بشود.... منی که هنوز نه شاعرم و نه نویسنده، از این نگارش های هر شب ِخسته ام، شما ببین یکی مثل مرحوم رهی که سالها عاشقی کرد و تنها ماند و نوشت، چه دنیای عجیب و تلخی ساخته بود برای خودش....
باید تنها بمانم؟ باید عاشق بمانم؟ باید فراموش کنم؟ باید زندگی خودم را ادامه دهم بی خیال و دغدغۀ احساس و گذشته و رویا و خیال....؟! راستی چه باید بکنم بانو خسته ام امروز، خسته و کلافه... غصه و درد و رنج، دردی را دوا نمی کنند. دلم می خواهد یکبار بتوانم با شهامت برای این مخاطبی که توی "عشق" برایم تعریف کرده ای، با نام و نام خانوادگی، به پشتوانۀ خودِ خودت بنویسم که بفهم، نگاهم کن: دوستت دارم!
پ.ن:
دوباره دلم میگیرد و هوای یک برف مفصل را می کنم تا شاید گلوله ای بی هوا به سمتم پرتاب کنی (که هیچگاه نکردی)...
