من در شب قدم می زنم

وقتی شبت بلند شد دردت بلندتر می شود
فاجعه این است که تو یک شب زودتر بخوابی،در من چیزی تغییر نخواهد کرد،کمی موهایم سپیدتر می شود،ته ریشم کمی رنگ و روی خود را کم می کنند،خطوط در هم تنیده پیشانی بلندم عمیق تر می شود و چال های صورتم با خروار خروار باروت و دود و خون پر شده است، شانه هایم تکیده و شکسته تر از آن چیزی می شود که فکر می کردی ولی باز هم چیزی عوض نمی شود، من همان آدم سابق هستم با نگاهی مضطرب و غم زده که دلم می خواست امشب باشی ... بیدار باشی...شب های بی تو را:
باید در عکس سکوت کرد
باید خیالت را انقدر پرت کنی که برسد
باید فرو بروی در مبل و فکرت را مشغولش کنی
باید بروی در همان کوچه، گودال، خودت را پرت کنی توش
باید در جیبت دنبال دستان کسی نگردی
باید دستت را بگیری روی صورتت کلمات که خط کج کنار لبشان معلوم نشود
باید به امشب تا صبح فکر کنی ،عمیق عمیق
باید حسرتش را بخوری که چرا نگفتی امشب چقدر دوستش داری شاید بیشتر
باید عادت کنی که سهم تو از او همین نوشتن هاست
باید کنار جدول خیابان بشینی و دست کنی لای موهایت و سرت را تکان بدهی
من باز چیزی برای از دست دادن ندارم قنداق تفنگم را سفت می چسبم و تکیه می دهم به دیوارهای خاک گرفته سنگرم و گلوله هایم را می شمارم، شک ندارم که آن روز حتما انقلابی می شود و من هم تیر می خورم ولی من تا مرز فتح این نقشه کزایی پیش می روم و قلبت را ...

پ.ن:
من در شب قدم می زنم، شب در من، من در این خیابان سرگردان، سرگردان، اخ که ســـرگردان، من در این قدم زدن تنها، تنها، تنها، فکر، فکر، فکــــــــــر، مدام، مدام، مــــــــــــدام، امان از این ثانیه های جانی، بیخ گلویت را می گیرد و می چرخاندت، در هوا، در زمین، تا چشم باز می کنی می بینی پخش شدی در هوا، در زمین، من در این شب قدم می زنم تا صبح...